23 jaar waren ze getrouwd: Sonia en Frits. Zij een modeontwerpster uit de Dominicaanse Republiek, hij een vrolijk straatjochie van Zuid. Aan elkaar gekoppeld door een collega van Frits, die ook een vriendin van Sonia was. “Die vriendin zag mijn verdriet nadat ik bij mijn vorige man was weggegaan, omdat het geen goede relatie was. ‘Ik ga een goede man voor je vinden’, zei ze. Ik had ook God gevraagd om een man met wie ik in vrede kon leven.”
Een goed hart
De eerste ontmoeting met Frits was meteen raak: “Hij vertelde dat hij op woensdagen en zaterdagen weinig tijd voor me zou hebben, want die dagen waren voor zijn moeder. Daardoor wist ik dat hij een goede man was: zoals je je moeder behandelt, zo behandel je je vrouw”, zegt Sonia. Ze bleek gelijk te krijgen. “Ik heb geen pech gehad met Frits. Hij kon wel eens sacherijnig zijn, maar hij had een goed hart. Mensen dachten dat ik bij hem weg zou zijn zodra ik een Nederlands paspoort had. Ik wist dat ik voor altijd bij Frits zou blijven. Ik was alles voor hem en ik zorgde graag voor hem. Maar hij gaf me ook de ruimte om mijn eigen dingen te doen.”
Hotelkamers schoonmaken
Natuurlijk was het begin moeilijk. “Ik sprak de taal nog niet en moest ineens van kleding ontwerpen voor TV-sterren in de Dominicaanse Republiek naar hotelkamers schoonmaken in Nederland. Dat was een bewuste keuze, want het ging steeds slechter met de economie in de Dominicaanse Republiek. Mijn vader gaf me ook nog de wijze les mee: het maakt niet uit welk werk je doet, als je het maar met je hart doet.”
Creativiteit
Sonia vond een eigen netwerk van vriendinnen in de kerk en bleef in haar vrije tijd ontwerpen. Oud servies, gevonden materiaal: alles verandert ze in kleine kunstwerken, maar haar favoriete materiaal blijft natuurlijk stof. Of liever gezegd: denim. Met resten van oude spijkerbroeken bekleedt ze petten, hoeden, tassen en zelfs schoenen. “Ik ben nu een jas aan het maken van de oude jeans van Frits, zo is hij toch altijd bij me.”
Die creativiteit past Sonia sinds een paar jaar ook toe in de Lief & Leedgroep van House of Hope. Een groep die iedere dinsdag samenkomt om kaarten en cadeaus te maken voor mensen uit de buurt. “Frits kwam al een tijdje bij de mannengroep van House of Hope. Toen er weer een jaarlijkse barbecue was, vroeg hij of ik meeging. Daar zag ik hoe goed iedereen met elkaar omgaat bij House of Hope. Het maakt niet uit wie je bent of waar je vandaan komt. Daar wilde ik ook aan meehelpen en mensen ondersteunen.”
Familie
Op dat moment wist Sonia nog niet dat House of Hope ook voor haar een belangrijke steun zou worden. “In de zomer van 2024 ging de gezondheid van Frits hard achteruit. Het ziekenhuis kon niets meer voor hem doen. Toen House of Hope dat hoorde, kwamen Elsbeth en Cor meteen naar ons toe. We hebben samen het Onze Vader gezongen. Je zag dat Frits daardoor rust kreeg.”
Twee dagen later overleed Frits. “De eerste twee mensen die ik belde waren de broer van Frits, en Elsbeth. Mijn familie is ver weg. House of Hope is dus mijn familie in Nederland. Elsbeth kwam meteen en heeft geholpen met alle praktische regelzaken die dan nodig zijn. Ik ben haar zo dankbaar. In de weken na de uitvaart was vrijwilliger Joop van House of Hope onmisbaar. Hij hielp met het regelen van administratieve zaken. Heel respectvol. Alles op mijn tempo.”
Rouw en dankbaarheid
Die extra ondersteuning is meer dan welkom, want het leven zonder Frits is zwaar voor Sonia. “Ik word iedere ochtend wakker met het idee dat ik iets mis. En ik voel me soms schuldig: had ik beter voor hem moeten zorgen? Het is allemaal rouw en dat moet ik verwerken. Daarom ben ik blij dat ik naar House of Hope kan. Voor de Lief & Leedgroep, maar ook voor al het andere waarmee ik hen kan helpen, want ik ben zo dankbaar dat ze er voor me waren na het overlijden van Frits dat ik graag iets wil terugdoen. De zorg die ik nu niet meer aan Frits kan geven, geef ik aan anderen.”
“Ik voel me thuis bij House of Hope. Het maakt hier niet uit welke taal je spreekt of waar je vandaan komt. We zijn allemaal anders. Net zoals geen vinger aan je hand hetzelfde is, maar je ze uiteindelijk allemaal nodig hebt om je hand te vormen. Hetzelfde zie je bij House of Hope. Hoe verschillend we ook zijn, we gaan allemaal samen voor hetzelfde doel: andere mensen blij maken.”
