Haar benen doen het niet zo best en haar zicht is de laatste jaren snel achteruitgegaan. Toch weet ze alles. Wie waar woonde en welke gezinnen speciale aandacht nodig hadden. De wijk zit in haar vezels.
Haar vertrouwde huisje werd een paar jaar geleden gesloopt. Verplicht verhuizen dus. Weg uit haar straat, bij de buren vandaan. “Ik wilde helemaal niet naar zo’n flat in IJsselmonde,” zegt ze. “Ik wilde gewoon hier blijven. Ik hoor in dit stukje Lombardijen.”
Deze week belde ze ons. Ze voelde zich niet goed. Vier dagen niks gegeten. Te moe, te zwak om op haar benen te staan. We bezochten haar thuis en zorgden dat ze goed te eten heeft de komende weken. De huisarts kwam ook regelmatig kijken. Ze moest naar het ziekenhuis voor onderzoek. Ze kon niet alleen naar het ziekenhuis dus gingen we met haar mee.
De volgende ochtend stond ik met een rolstoel voor haar deur. Buiten regende het zacht. We wachtten op de wijkbus toen een schoonmaakbusje stopte. “Hé oma!” riep de bestuurder met een grote grijns. Het was de schoonmaker van haar oude flat. Ze kende hem nog. Natuurlijk. “We waren daar een grote familie,” zei ze. “We zorgden voor elkaar.”
Toen we nog even moesten wachten, stelde ik voor om naar binnen te gaan bij House of Hope. Binnen herkende ze meteen een buurtgenoot. “Die ken ik al vanaf dat-ie drie was,” zei ze. Ze wist alles nog. En hij wist ook nog precies wie zij was.
De koffie stond klaar. Er werd gelachen. Midden in het geroezemoes, zei ze plotseling, maar met overtuiging: “Ons huis was vroeger ook een House of Hope.”
Een plek waar mensen elkaar kenden. Waar je zomaar kon binnenvallen. Waar je een pan soep deelde, of een verhaal, of een arm om iemands schouder.
En ineens herkende ze het. Niet als iets van vroeger, maar als iets van nu. Diezelfde aandacht. Diezelfde menselijkheid. Diezelfde verbondenheid.
Bep kwam die dag voor een ziekenhuisonderzoek. Maar ze vond iets terug waarvan ze dacht dat het misschien al verdwenen was.
Dat wat haar leven altijd kleur gaf, nog steeds bestaat.
Dat hoop, zelfs na al die jaren, nooit uit haar wijk is verdwenen.
Edwin
De personen op de foto hebben geen relatie met de inhoud van het verhaal.
