Gülay raakte uit haar isolement: “Door het geloof ben je niet meer alleen”

21 oktober 2024
Hoe kon het zover uit de hand lopen? Die vraag stelt Gülay (30) zich regelmatig. Als tienermoeder raakte ze langzaam maar zeker in een isolement, waar ze maar moeilijk uit ontsnapte.
Gele cirkel

Het begin van een doorbraak kwam toen ze een vrouw tegenkwam in haar wijk, die ze al lange tijd kent. “Ze zei tegen mij: ‘Heb jij misschien interesse in een kinderfietsje?’” Het bleek iemand van House of Hope te zijn. Inmiddels is ze bij ons kind aan huis en voelt ze zich “sinds een jaar pas echt vrij”.

Gülay is een echte Beverwaardse. Opgegroeid in Rotterdam-Zuid, dochter van een Nederlandse vrouw en een Turkse vader. Ze voelde zich als kind prima. “Je had je problemen wel, maar ik was best een vrolijk, zelfverzekerd meisje.” Haar vader was moslim en was veel van huis. Als hij thuiskwam, moesten de kinderen zich ook als moslim gedragen. Was hij weg, dan maakte dat niet meer uit. “Wie was ik nou?, vroeg ik mij af. Ik wist niet veel over moslim-zijn en wist niet hoe je dat geloof moest praktiseren. Toen besloot ik: ik ga uit huis en doe alles wat niet mag. In die tijd was ik veel buiten, omdat het thuis niet ideaal was. Buiten mag je zijn wie je bent.”

Tot de Rotterdamse zwanger werd. Ze was 17 jaar, en dat terwijl ze het liefst weinig thuis was. Haar moeder had op dat moment ook geen voogdij over Gülay, iets wat de situatie nog complexer maakte. Een jaar later, op haar achttiende, vond ze een plek in een tienermoederhuis in Schiebroek, waar ze een jaar bleef. “Een soort begeleid wonen, zodat je klaargemaakt wordt om op jezelf te gaan wonen.”

Gelukkig kreeg ze wel de voogdij over haar dochter, iets wat ook kwam door haar inspanningen om voor zichzelf te kunnen zorgen. Gülay kreeg een plek om te wonen en werd weer zwanger. “Sindsdien heb ik de moederrol gespeeld en ben gestopt op de hogeschool, die ik in totaal een jaar of twee gevolgd heb.”

Op dat moment beleefde ze een mooie tijd, schetst ze, maar miste ze ook veel. “Qua carrière had ik verder kunnen zijn, net als ‘de rest’. Ik had meer van het leven kunnen maken. Toch ben ik ook dankbaar dat ik er voor mijn kinderen geweest ben.”

Ik had nergens meer zin in, vond dat ik er niets van gemaakt had in het leven en was mensenschuw”

Verwaarlozen

Langzaam maar zeker begint Gülay zich af te zonderen van de buitenwereld. Te verwaarlozen, noemt ze het zelf. Elke dag zag er hetzelfde uit. Ze deed de boodschappen, bracht haar kinderen naar school en zat weer thuis op de bank. “Ik werd depressief”, omschrijft ze het zelf: “Ik stopte mijzelf weg in een hoekje. Ik had nergens meer zin in, vond dat ik er niets van gemaakt had in het leven en was mensenschuw.”

Dat ze bang was voor de reactie van mensen, kwam door eerdere teleurstellingen. “Vriendschappen die stuk liepen, mensen die je pijn deden. Ik heb dat niet nodig, dacht ik, het doet je alleen maar pijn. Zo ging ik alles uit de weg. Schuilde in mijn huis, zodat niemand je kan aanraken. Zolang het maar goed ging met mijn kinderen, daar ging het mij om.”

Hoe kon het zo uit de hand lopen?”, dat vraagt de Rotterdamse zich regelmatig af. Een pasklaar antwoord op die vraag heeft ze nog niet. “Het gaat stapje voor stapje. Op een gegeven moment zit je in die levensstijl en kom je er niet meer uit. Er was niemand die zei: kom op, nu moet je dit en dat doen. Zo bleef ik lang in mijn eigen bubbel.”

Inmiddels zit er een schuchtere, maar levenslustige vrouw over haar leven te vertellen, in het pand van stichting House of Hope in Beverwaard. Het begin van de doorbraak in haar leven begon bij een van de medewerkers van deze christelijke organisatie, die zich inzet voor mensen in diverse wijken in Rotterdam-Zuid.

Gülay, die inmiddels vier kinderen heeft, was zeven jaar geleden boodschappen aan het doen toen ze Gio tegenkwam. Een vrouw die zelf ook in Beverwaard woont en ze daarom al lange tijd kent. “Ze zei tegen mij: ‘Heb jij misschien interesse in een kinderfietsje?’” Een vreemde vraag, vond ze, want wie geeft nou zomaar iemand een fiets? “Toch liet ik mij overhalen: ze was te vertrouwen, bedacht ik me. Ik moest het een kans geven. En de kinderen hadden de fiets gewoon nodig.”

Dat was voor het eerst dat ze House of Hope Beverwaard binnenliep. Een plek waar ze inmiddels kind aan huis is, maar toen wat gegevens achterliet om de fiets te registreren. Sindsdien kwam Gülay steeds vaker langs, vooral om te praten. “Niet alleen over problemen, financiële zaken, maar ook gewoon om gehoord te worden. Het voelde als een psycholoog: ik durfde veel te vertellen. Dat deed mij heel goed. Ik kwam op een gegeven moment wekelijks om mijn ei kwijt te kunnen.”

Beetje bij beetje brokkelde Gülays pantser af

Schop onder kont en arm om haar heen

“Ik had af en toe gewoon een schop onder mijn kont nodig en een arm om mij heen”, zegt Gülay terugkijkend. “Nu ga je iets voor jezelf doen, zei Gio dan. Of: nu ga je je dingen op orde krijgen. Maar ook: je mag er zijn. Het ging met ups en downs, maar ik heb het wel gedaan.” En toen ze voor haar uitkering ook vrijwilligerswerk moest doen, kwam ze als vanzelf bij House of Hope terecht. Een volgende stap voor haar: ze moest met mensen samenwerken. “Die zijn eng”, zegt ze glimlachend.

Beetje bij beetje brokkelde Gülays pantser af. Dat voelt ze ook, zegt ze. “Het is nu een jaartje dat ik mij echt vrij voel. Ik voelde me al wel goed, maar nu is het zover dat ik er mag zijn. Mag proberen verder te komen. Het is niet alleen voor mijzelf, maar ook zodat de kinderen naar mij op kunnen kijken. Mijn moeder kan dit, zien ze dan. Daarom wil ik sterk in mijn schoenen staan, een sterke vrouw en moeder zijn.”

“Zijn pad volgen, dat is nu mijn motto”

Bij House of Hope kreeg de Rotterdamse ook iets mee van het geloof van de medewerkers. De dagopening bij de stichting woonde ze graag bij en bracht haar kinderen daarom regelmatig al eerder naar school. “Ik zat erbij en leerde ervan. En als ik thuiskwam, onderzocht ik het verder: ik las in mijn bijbelapp en googelde waar het over ging. Hier (bij House of Hope, red.) kon ik er gesprekken over hebben en komt het toch beter binnen dan wanneer je het alleen doet.

“Ik ben er dankbaar voor. Het heeft me echt sterker gemaakt: door het geloof ben je niet meer alleen. Hij is er, Hij is met jou, Hij beschermt jou. Ik vertrouw erop dat Hij wat voor mij op mijn pad heeft. Zijn pad volgen, dat is nu mijn motto. God leidt mij.”

Tot God bidden

Het afgelopen jaar volgde Gülay een Alfacursus. Het verdiepte haar geloof. “Ik bid nu elke dag. Als ik nieuwe ervaringen of kansen krijg, vraag ik God: help mij, begeleid mij. Ik bid veel. Het is vertrouwen hebben, hoop. Dat is waar ik nu voor leef. Nu probeer ik te doen wat ik moet doen.”

Een mooi voorbeeld was de ochtend van het interview, toen ze een dubbele afspraak maakte en niet wist welke ze moest afzeggen. “Ik wist niet wat ik moest doen. Ik kan dan echt uren malen. Toen dacht ik: ik vraag hulp. Maar bij de ene afspraak voelde het toen zo slecht om te gaan, alsof ik dat niet moest doen. Toen was het daarna heel rustig.”

“Bij hen gaat alles eigenlijk vanzelf, ze geloven wat ik geloof”

Haar kinderen krijgen dat ook mee, vertelt Gülay. “Bij hen gaat alles eigenlijk vanzelf, ze geloven wat ik geloof. We hebben het echt nodig. En ik blijf mij erin verdiepen, want ik ben nog niet zover als ik wel wil zijn.”

Ze heeft een dochter van 12, zoon van 11, en twee dochters van 9 en 5 jaar. Voor hen geeft ze alles, dat is wel duidelijk. Een moeilijk bericht kreeg ze toen duidelijk werd dat haar jongste dochter doof is. “Dat was een moeilijke tijd. Ze zal niet met mij kunnen praten, dacht ik. Maar eigenlijk is alles wel positief uitgepakt. Dat er dingen mogelijk waren wist ik niet. Ze kreeg twee implantaten en gaat naar het speciaal onderwijs. Ze doet het eigenlijk heel goed nu. Beter dan ik had verwacht. Een heel pittig meisje, die zegt wat ze wil en doet wat ze wil. Natuurlijk, ze praat meer als een drie- of vierjarige. Maar, als dat het enige is..”

Geliefd

Bij House of Hope hebben ze haar zien veranderen, veerkrachtiger zien worden. Zelf vindt ze dat nog moeilijk te geloven. “Voor mij gaat het langzaam, als ik eerlijk mag zijn. Ik zie wel dat ik stappen heb gezet: ik doe nu dingen die ik eerder nooit deed. Ik ben zelfverzekerder. Maar ik voel me mentaal wel sterker. Hier voel ik mij geliefd, ik word geaccepteerd. Ik denk dat mensen dat echt nodig hebben: naar je luisteren, je het gevoel geven dat ze er zijn en dan een zetje in de goede richting geven.”

Eindelijk durft Gülay verder te kijken. Samen met God nieuwe stappen zetten. “Wat ik graag zou willen? Doen wat medewerkers van House of Hope doen.” Het is ook waarom ze zich ingeschreven heeft voor een opleiding in die richting. “Ik vind het zo mooi om mensen te helpen. Jij weet wat jij gevoeld hebt en wat je gemist hebt. Ik wil dat het bij anderen niet zo ver komt. Daarnaast wil ik een zelfverzekerde vrouw en moeder zijn. Dat ik op mijn woord kan staan: dit wil ik, dat doe ik, ik kan het. Ik kan het aan, ik mag aan mijn toekomst werken. Dan kunnen mijn kinderen trots op mij zijn.”

Dit artikel is verschenen op CVandaag.

Deel dit verhaal:

Scroll naar boven