Ze zat op een bankje in het winkelcentrum en er kwam iemand naast haar zitten. Letterlijk. Het was het begin van “haar redding”.
Alleen voelen
Monica glimlacht nog bij de herinnering. “Ik weet het nog zó goed. Ik zat op een bankje buiten in het winkelcentrum toen iemand van House of Hope naast mij kwam zitten en we in gesprek raakten. We praatten daar in het zonnetje over het verlies van mijn man.”
Het is tijdens een outreach-activiteit dat we Monica ontmoeten. Na een intensieve periode van zorg valt Monica in een gat en zoekt een nieuwe daginvulling. “Het was een moeilijke tijd”, vertelt Monica, “ik voelde me zo alleen”. We nodigen haar uit voor de wijkmaaltijd, een kleinschalige maaltijd voor alleenstaanden. Het is een grote drempel voor Monica om te komen. “Ik vond het allemaal maar eng, maar ben toch gegaan omdat het zo’n fijn gesprek was.” Na verloop van tijd neemt een andere deelnemer haar mee naar de vrouwengroep, waar de 77-jarige Monica nu wekelijks komt. Ze kan niet alleen haar creativiteit kwijt, maar vindt ook de gesprekken fijn. “Iedereen heeft wel een verhaal. Ik heb geleerd om te luisteren en te leren van andere culturen.” Regelmatig komt er iemand bij haar thuis langs, wordt er een klusje gedaan of gaan we mee naar het ziekenhuis.
Een diep gat
De coronaperiode is voor Monica een moeilijke tijd. “Ik trok mezelf terug vanwege longproblemen en kreeg depressieve klachten. Ik viel in een diep gat. De mensen van House of Hope brachten maaltijden en kwamen regelmatig langs. Zij waren soms de enigen die ik zag.”
Er worden echter niet alleen moeilijke dingen gedeeld zoals eenzaamheid, teleurstelling en gemis. Het leven wordt ook samen gevierd. Middenin coronatijd vieren we de verjaardag van Monica. Op straat, met slingers, ballonnen en buren die vanuit het raam meezingen.
Als klap op de vuurpijl gaat Monica mee op vakantie met de buurtbewoners. “Ik had niet gedacht dat ik ooit nog op vakantie zou gaan”, zegt Monica. Het geeft weer zin en betekenis aan haar leven. “En dan te bedenken dat het allemaal begon met iemand die naast me kwam zitten. Dat maakte het verschil. Als dat niet gebeurd was, weet ik niet of ik er nog zou zijn”, aldus Monica.
En nu? Nu kijkt ze zelf naast wie zij kan gaan zitten…
