In het najaar van 2022 komt Shirma in Nederland aan. Samen met haar dochter. Op de Antillen is het geen leven meer, vindt ze. In de familie is veel drugsgebruik en criminaliteit, en ze wil daar verre van blijven, niet in het minst ook voor haar dochter.
De eerste keer dat Jeroen haar ontmoet, ziet hij een ‘bang vogeltje’. “De wanhoop klonk door in haar stem”, vertelt de maatschappelijk werker van locatie Beverwaard. “Ik stelde Shirma een paar vragen en ze begon gelijk te huilen”. Ze vertelt dat ze een huis heeft, maar op een betonnen vloer woont. Ze heeft verder niets,voelt zich erg alleen, en heeft ook nog de verantwoordelijkheid voor haar dochter van negen jaar. Jeroen legt uit hoe radeloos ze was. “De eerste tijd kon ze bij familie logeren, maar daarna had ze op straat geleefd, in een opvang gezeten en uiteindelijk een huis toegewezen gekregen. Maar in dat huis moest zo’n beetje van alles nog gebeuren. Er waren zelfs geen lampen…”
Zo trots als een pauw
Achter het verdriet en de wanhoop ziet Jeroen een sterke vrouw. Samen met Shirma gaat hij kijken wat ze nodig heeft om haar leven op de rails te krijgen. “Het blijkt dat ze sowieso al leefgeld tekort kwam, dus dat hebben we regelmatig gegeven. Daarnaast heb ik fondsen aangevraagd voor het inrichten van haar huis. Nu zit ze er helemaal netjes bij. Het huis heeft ze ingericht met tweedehandsspullen, en ze is zo trots als een pauw. Het is echt een heel andere dame geworden.” Jeroen glimt alsof hij het over z’n eigen huis heeft.
Openbloeien
Inmiddels werkt Shirma als schoonmaker. Omdat ze alleen de uren wil werken dat haar dochter op school zit, is ze nog wel afhankelijk van een uitkering. “Daarnaast gaat ze een dagdeel vrijwilligerswerk bij ons doen”, vertelt Jeroen. “Ze wil graag wat terugdoen voor alles wat ze heeft gekregen, en ze voelt zich thuis bij ons. Sociale contacten vindt ze soms nog lastig, maar ze groeit daarin wel. Ik zíe haar openbloeien.”
Shirma wil graag verder in de zorg, het werk dat ze ook in de Antillen deed. “Momenteel is ze aan het solliciteren”, zegt Jeroen. “Ze hoopt dat ze daardoor meer kan verdienen zodat ze geen uitkering meer hoeft te ontvangen.”
Bezoekmaatje
Jeroen vertelt dat Shirma ook vragen heeft op het gebied van zingeving. Ze voelt zich soms depressief en dat wil ze niet, zeker ook niet voor haar dochter. “We hebben goede contacten met de kerk, en een vrouw bezoekt Shirma als bezoekmaatje. Samen praten ze over de diepere levensvragen.” Ook Shirma’s dochter wordt zoveel mogelijk betrokken bij House of Hope. Zij krijgt huiswerkbegeleiding en is uitgenodigd voor het Talentenhuis, waar allerlei activiteiten voor kinderen gedaan worden.
“Ik zie bij dit gezin dat de brede inzet van House of Hope echt meerwaarde heeft”, besluit Jeroen.
De persoon op de foto heeft niets te maken met het verhaal.
