Als gedupeerde van de toeslagenaffaire kreeg ze te maken met een bewindvoerder die haar jarenlang het leven zuur maakte. Tot in 2018 de toeslagenaffaire aan het licht kwam. “‘Ben ik nu van die bewindvoerder af?’, huilde ik aan de telefoon met de Belastingdienst. Toen kwamen die verlossende woorden: ‘Ja mevrouw, het is voorbij.’”
Het toeslagenschandaal
‘Jij bent een fraudeur’, zei de belastingdienst tussen 2004 en 2019 tegen 26.000 onschuldige ouders. Door kleine foutjes bij het registreren en betalen van de kinderopvang liet de belastingdienst hen duizenden, tienduizenden en soms zelfs honderdduizenden euro’s terugbetalen. Maureen is één van hen. Het begon bij een administratiefoutje van de kinderopvang. De afspraak was dat het toeslaggeld rechtstreeks op de rekening van de opvang gestort zou worden. Dat ging een paar maanden goed. Tot het bedrag ineens op Maureen haar eigen rekening gezet werd. “Ik heb toen de belastingdienst gebeld en uitgelegd dat dat de afspraak niet was. Daarna kreeg ik post van de belastingdienst met de mededeling dat ik teveel toeslag heb ontvangen. Ik moest duizenden euro’s terugbetalen. Dat zou in totaal drie jaar duren en daar kwamen uiteindelijk nog eens acht maanden extra bij.
Het zwarte traject
“Ik belandde in het zwarte traject, het WSNP traject. De bewindvoerder die ik kreeg, was vréselijk. Eerst kwam hij thuis langs, toen zat hij nog heel aardig bij mij op de bank. De dag daarna belde ik hem en was alles veranderd. De houding van deze man heeft mij meer schade gegeven dan de hele toeslagenaffaire. Ik zat te trillen wanneer hij belde of mailde. Ik had continu hoofdpijn en als ik mijn neus snoot, kwam er bloed uit. Zoveel stress ervaarde ik.”
Alleen maar huilen
“In het begin had ik alles in stilte gedaan. Mijn kinderen wisten het niet. Ik wilde ook geen begeleiding van het wijkgebouw, want daar kon ik allemaal bekende moeders van school tegenkomen. Ik zat stilletjes in huis en kon er met niemand over praten. Ik ging kapot van binnen. Tijdens een rechtszitting was ik alleen maar aan het huilen. Toen zei de rechter: ‘U heeft een maatschappelijk werker nodig die u kan begeleiden, anders gaat u het traject nooit aankunnen.’ Toen ben ik naar deelgemeente 14010 gegaan en zij hebben mij doorverwezen naar House of Hope.”
Een beetje lachen
“Vanaf toen heeft House of Hope het contact met mijn bewindvoerder overgenomen. Alle mailtjes stuurde ik door naar René, de maatschappelijk werker die mij begeleidde. Hij hielp mij met het versturen van sollicitaties en begeleidde mij in het hele schuldentraject. Na een lange periode kon ik eindelijk weer een beetje lachen. Nog niet als de spontane Maureen van vroeger, maar ik voelde me rustiger en het pak op mijn schouders was wat lichter.”
Toeslagenouder?
“Toen kwam het toeslagenschandaal aan het licht. Ik zag die ouders op televisie hun verhaal delen en zei tegen mijn zus: ‘Heftig hé, wat er gebeurd is. Kinderen uit huis geplaatst… Verschrikkelijk.’ Ik had er geen idee van dat ik zelf ook een toeslagenouder was. Mijn dochter zei later: ‘Moet jij je niet aanmelden om te kijken of je een toeslagenouder bent?’ Ik zei: ‘Nee hoor, je broertje woont gewoon bij mij thuis, hij is niet uit huis geplaatst.’ Ik was helemaal niet bezig met of ik ook een toeslagenouder zou zijn. Kort daarna viel er een brief van de belastingdienst op de deurmat. Ik weet het nog heel goed, het was één week voor mijn verjaardag. Er stond in: ‘We vermoeden dat u een toeslagenouder bent.’ Toen heb ik alle formulieren ingevuld en het onderzoek in gang laten zetten.”
Verlost
“Een paar weken later werd ik gebeld door de Belastingdienst: ‘U bent inderdaad gedupeerde van de toeslagenaffaire.’ Toen heb ik eerst 10 minuten aan de telefoon gehuild. Ik voelde de emotie van die mevrouw van de Belastingdienst ook aan de andere kant van de lijn. Zij brak ook. Het enige wat ik dacht was: ik ben verlost van die bewindvoerder. Dat was zo onwerkelijk. Het hoofdstuk met ‘mijn bewindvoerdersman’ kon afgesloten worden. Het was voorbij.”
Nasleep
“Ik kon mijn leven weer gaan opbouwen. Stapje voor stapje ging ik ook weer mijn vaste lasten zelf betalen. Zo spannend! In het begin ging ik alles nabellen: ‘Hebben jullie mijn huur ontvangen? Is de energierekening goed betaald?’ De medewerkers aan de telefoon stelden me dan altijd vriendelijk gerust: ‘Ja mevrouw, het is goed binnengekomen hoor.’ Ook onverwachte geluiden lieten me lange tijd schrikken. Als er een vrachtwagen voorbij reed of de deurbel ging, dacht ik: ‘oh nee, een deurwachter.’ Ik ben zo bang geweest om alles te verliezen. Gelukkig kan ik nu mezelf geruststellen met de wetenschap dat mijn schulden voorbij zijn. Dit nóóit meer! Inmiddels werk ik alweer anderhalf jaar met veel plezier als zorgassistent en onderwijsassistent voor meervoudig gehandicapten en houd ik lijstjes bij om mijn financieel overzicht te bewaken.”
Boodschap
Op de vraag wat ze anderen zou willen meegeven, antwoordt Maureen met passie in haar stem: “Geef niet op. Er is altijd hulp voor je. Volg je hart. En ga naar House of Hope.” Ze pauzeert even om een traan weg te vegen en vervolgt dan: “Want daar ís hoop.”
De personen op de foto hebben geen relatie met het verhaal.
