Ik durf weer naar buiten te gaan
Ik ben een alleenstaande Nederlandse mevrouw van 71 jaar. Sinds 1987 woon ik al in Carnisse op een bovenwoning (portiekwoning). Ik ben 42 jaar getrouwd geweest met mijn lieve man, die twee jaar geleden overleed. Ik heb een oudere broer in België met wie ik regelmatig bel. Mijn nicht helpt mij af en toe met financiën.
Antes Ouderenzorg zocht in 2016 contact met House of Hope, omdat ik sinds de ziekenhuisopname van mijn man boodschappenhulp nodig had. Ik durfde niet naar buiten. Ik was eenzaam en voelde me verdrietig.
Dankzij een maatje via House of Hope kwam er meer gezelligheid in mijn leven. Zij deed voor mij de boodschappen, zette thee en bemoedigde mij. Soms belden we elkaar op en had ik een leuk praatje. Zo kreeg ik weer contact met mensen. Soms gaan we samen boodschappen doen in de rolstoel, of eten we samen. Ook heb ik thuiszorg die me fijn helpt.
“Je had wel dood kunnen zijn”
House of Hope is een goede instelling met aardige mensen en ze helpen je fijn. Soms doen ze ook iets extra’s, zoals pannenkoeken bakken. Het klusteam is zelfs langs geweest om mijn badkamer op te knappen en van de juiste spullen te voorzien. Nu kan ik weer lekker douchen.
Door het verlies van mijn man eet ik niet altijd goed. Doordat mijn bloedsuikerspiegel veel te laag was, lag ik thuis in coma. Mijn maatje, die mij op dinsdag altijd belt, kreeg geen contact en kwam naar mijn huis. Gelukkig is het goed afgelopen. Dat komt echt doordat de thuiszorg en mijn maatje samen heel goed gereageerd hebben naar hulpdiensten. De dokter zei: “Je had wel dood kunnen zijn”. Op de Spoedeisende Hulp kwam mijn maatje mij direct opzoeken. Dat was zo’n verassing. Het was fijn dat er iemand bij me was in dat moeilijke moment. Ze hebben samen mijn leven gered.
Kerstdiner
December was voor mij een hele mooie maand. Een medewerker van House of Hope ging met mij eten bij het kerstdiner van Hoornbeeck Helpt. Ook kwamen er twee vrijwilligers bij mij brunchen. We deden een spel en ik won. Daarbij liepen zij ook samen met mij de lichtjestocht door Carnisse. Schitterend. Een koor zong bekende liederen, die ik ook kende. Met Tweede Kerstdag was er een brunch bij House of Hope, waar ik naartoe kon met mijn maatje. En met oudjaar hebben we gesjoeld en mocht ik de punten bijhouden. Ook genoot ik voor het eerst in twee jaar weer van een oliebol.
Een rustpunt
Waarin ik het meest trots ben op mezelf, is dat ik weer naar buiten durf. In het voorjaar hebben vrijwilligers heel lang geduld met mij gehad, voordat het lukte en ik durfde. Toen ik eenmaal buiten was, wilde ik eigenlijk niet meer naar binnen. Het was zo heerlijk in de zon. De grootste verandering die mensen zien, is dat ik vrolijker ben en ook weer leuke kleren aandoe.
House of Hope is voor mij een rustpunt. Ik krijg inmiddels hulp van twee maatjes, er komen meer mensen bij mij thuis en mijn netwerk breidt uit. Mijn leven is een stuk gezelliger geworden en minder eenzaam. Over een poosje ga ik samen Chinees eten met mijn maatje. Daar kijk ik naar uit. Ook denk ik erover of ik een keer een groep bij House of Hope ga bezoeken.
