En tóch werkt ze mee aan dit interview. “Ik vind het spannend, maar ik wil mezelf uitdagen en uit m’n comfort zone stappen. Ik wil laten zien, ook aan mezelf, dat ik het kan.” Voorwaarde is wel dat we sommige ál te persoonlijke dingen iets wijzigen in het interview.
- 'Thuis was het niet goed. Samen met mijn moeder en zus ben ik vaak verhuisd. Van een ‘gewoon’ huis naar een vrouwenopvang en weer terug.' -
“Ik ben in een ander land geboren, toen ik een kleuter was zijn we naar Nederland verhuisd. Ik vond het moeilijk. De sfeer hier was heel anders. Vanaf die tijd heb ik me een buitenbeentje gevoeld. Ik was het stille meisje. Ik was anders. Dat gevoel is altijd gebleven.
Thuis was het niet goed. Samen met mijn moeder en zus ben ik vaak verhuisd. Van een ‘gewoon’ huis naar een vrouwenopvang en weer terug. Het betekende ook dat ik steeds weer naar een andere school moest. Dat bracht veel spanningen voor mij mee.”
Spullen niet uitgepakt
“Op het voorgezet onderwijs werden de onzekerheden steeds groter. Ik was een buitenbeentje. Ik werd niet gepest, maar had niemand om mee te praten. Ik durfde dat ook niet, omdat ik mensen niet vertrouwde. Ik dacht dat ze me niet zouden begrijpen. Mensen vroegen wel hoe het met me ging, maar ik kon er gewoon niet over praten.
Soms had ik een paar vriendinnen, maar omdat ik al zo vaak verhuisd was, hield ik ze ook op afstand, omdat ik misschien wel weer zou verhuizen.
Inmiddels woon ik een aantal jaren in Rotterdam en heb ik op verschillende adressen gewoond. Ik heb m’n spullen niet uitgepakt. Ik ga toch weer verhuizen. Ik zit in een staat van ‘niet aarden’, althans, zo werkt dat in mijn hoofd.”
- 'Er was niets wat me blij maakte. Slapen was fijn, omdat je dan even niet in het hier en nu was. Verder las ik en luisterde muziek om even te ontsnappen aan al m’n gedachten.' -
Niets dat blij maakte
“Toen ik 18 was, kwam ik van het voortgezet onderwijs af. Ik kon wel naar een hbo-opleiding gaan, maar ik voelde dat ik het niet aankon. Ik had een baantje in een winkel, maar dat werd teveel. Ik was ontzettend angstig dat ik iets fout zou doen. Daarna heb ik nog een paar dagen bij een ander bedrijf gewerkt, maar dat ging toch niet. Omdat ik zelf ontslag had genomen, kreeg ik geen uitkering en had ik geen inkomsten.
Daarna zat ik alleen maar thuis. Er was niets wat me blij maakte. Slapen was fijn, omdat je dan even niet in het hier en nu was. Verder las ik en luisterde muziek om even te ontsnappen aan al m’n gedachten.
Ik zat permanent in een staat van overleven en dat zorgt ervoor dat je geen energie meer hebt om uit bed te komen.”
Soort gevangenis
“In 2020 ging ik voor het eerst naar een psycholoog. Dit was echter niet de juiste hulp voor mij. Het was te eenvoudig voor de problemen die ik heb, zeg maar. Ik kreeg echter wel rekeningen die ik niet kon betalen. Ik heb toen samen met iemand gekeken of ik een uitkering kon aanvragen. Dat werd een bijstandsuitkering. Tegelijkertijd kreeg ik een consulent die met mij meedacht over wat ik precies wilde. Ik heb ook diverse trajecten gevolgd om te kijken wat een geschikte baan voor mij zou zijn.
De bijstandsuitkering is natuurlijk fijn omdat je geld krijgt en daardoor je rekeningen kunt betalen. Het voelde voor mij echter ook als een soort gevangenis. Ik moest aan allerlei voorwaarden voldoen en dat wilde ik eigenlijk niet. Ik zat weer – zoals al zo vaak in mijn leven – in een situatie waarbij ik het gevoel had: Ik heb geen keuze, ik ben niet vrij.”
- 'Toen ik begon als vrijwilliger bij House of Hope vond ik het moeilijk om uit mijn huis te gaan. Maar deze plek heeft mij geraakt. Het is een plek waar je kunt komen als je verbinding zoekt. Het zijn goede mensen.' -
Deze plek heeft mij geraakt
“Een van de voorwaardes was dat ik vrijwilligerswerk moest doen. Ik kwam in contact met House of Hope en daar ben ik vrijwilliger geworden. Ik vond het spannend omdat ik in contact kwam met allerlei mensen. Ik ben altijd op m’n hoede en denk altijd: kan ik mensen vertrouwen? Mijn angsten en onzekerheden zitten heel diep.
Maar de andere vrijwilligers waren erg aardig en ik kon helemaal mezelf zijn. Het heeft me geholpen om anders naar mensen te kijken. Ze zijn aardiger en beter dan ik dacht. Ik kon er eerlijk zijn en mijn verhaal doen.
Inmiddels doe ik geen vrijwilligerswerk meer, maar zit ik in een traject om een baan te zoeken. Ook ben ik bij een therapeut om te werken aan m’n angsten. De angsten zíjn er, maar dat hoeft niet mijn hele leven te bepalen, vind ik.
Toen ik begon als vrijwilliger bij House of Hope vond ik het moeilijk om uit mijn huis te gaan. Maar deze plek heeft mij geraakt. Het is een plek waar je kunt komen als je verbinding zoekt. Het zijn goede mensen.”
