Ton Put

“Hoppa!”, zodra deze kreet door de huiskamer van House of Hope klinkt, weet je dat Frits er is.

“House of Hope is de enige plek waar ik geen stress heb. Wanneer ik thuis ben, flitsen allerlei gedachten door mijn hoofd. Herinneringen, zorgen, vragen… Maar bij House of Hope glijdt alle stress van me af. Op zondag denk ik: mórgen kan ik weer naar House of Hope!”

Het begon met een vraag om een koelkast, het eindigde met vrijwilligerswerk. Farah heeft een verleden én een heden met mishandeling, maar door hulp van en gesprekken met House of Hope houdt ze het vol.

Door traumatische ervaringen vluchtte hij twintig jaar geleden vanuit Irak naar Nederland. Vele lange jaren wist hij niet of z’n ouders nog leefde. Alle pijn zorgde ervoor dat Akram een geïsoleerd bestaan leidde. Als we hem nu ontmoeten, is hij onherkenbaar veranderd. Hij heeft een betaalde baan als conciërge bij een basisschool en dagelijks contact met mensen.

Naar de uitvaart van z’n moeder is hij niet geweest. “Ze heeft zoveel gelogen en bedrogen.” Tot op de dag van vandaag ondervindt hij daarvan de gevolgen. Hij vindt het maar moeilijk om mensen te vertrouwen. Niettemin voelt hij zich helemaal op z’n gemak bij House of Hope waar hij hulp heeft gekregen en een gewaardeerde vrijwilliger is.

“Ik weet niet zo goed hoe ik met rust moet omgaan, omdat ik altijd bezig ben”, aldus een alleenstaande moeder van vier kinderen. “Ik heb nooit een moment dat ik iets voor mezelf kan doen.” Daarom heeft ze met volle teugen genoten van de vakantie, samen met 55 andere mensen uit de wijk Beverwaard.

Een hbo-opleiding volgen en eigenlijk helemaal zelfredzaam zijn, en tóch net even een steuntje in de rug nodig hebben. Dat was het geval met Ifra die zich geen raad meer wist met een buurman die haar bedreigde.

Hoewel ze haar kind alleen moest opvoeden en op een gegeven moment haar huur niet meer kon betalen, voelt Sandra zich een gezegende vrouw. “Ik had en heb geen reden tot klagen.”

Ze werd zodanig mishandeld dat ze tot acht keer toe in coma in het ziekenhuis kwam, was verslaafd aan alcohol en woonde jaren achter dichte gordijnen. Nu gaat het met Carolien beter dan ooit tevoren. “Ik ben trots op wat ik bereikt heb. House of Hope betekent hoop voor mij!”

Mevrouw had een koelkast nodig, vertelde ze op het maatschappelijk spreekuur. Toen Samra bij haar op bezoek ging, werd er eerst gegeten. Gaandeweg het gesprek bleek dat ze gezondheidsklachten had, en ging Samra samen met haar naar het ziekenhuis. “Dat vind ik zo mooi bij House of Hope. Je kunt werken aan een relatie, en daardoor durft iemand veel beter met zijn vragen en problemen te komen.”
Samra zit in het derde jaar van de hbo-opleiding social work en vertelt over haar stage-ervaringen.