Verhalen

“Ik noemde hem soms ‘mijn man’. Ik moest alles aan hem vragen en verantwoorden. Maar nu zijn we ‘gescheiden’ hoor!”, lacht de 53-jarige Maureen uit Suriname.”

Een ernstig verstopt en vervuild toilet, dat was misschien wel Koos’ grootste probleem. House of Hope hielp hem waardoor hij nu een schoon huis heeft én als bonus ook nog een agenda vol leuke uitjes met mensen die altijd klaar staan voor een lekker kletspraatje.

“Hoppa!”, zodra deze kreet door de huiskamer van House of Hope klinkt, weet je dat Frits er is.

“House of Hope is de enige plek waar ik geen stress heb. Wanneer ik thuis ben, flitsen allerlei gedachten door mijn hoofd. Herinneringen, zorgen, vragen… Maar bij House of Hope glijdt alle stress van me af. Op zondag denk ik: mórgen kan ik weer naar House of Hope!”

Het begon met een vraag om een koelkast, het eindigde met vrijwilligerswerk. Farah heeft een verleden én een heden met mishandeling, maar door hulp van en gesprekken met House of Hope houdt ze het vol.

Door traumatische ervaringen vluchtte hij twintig jaar geleden vanuit Irak naar Nederland. Vele lange jaren wist hij niet of z’n ouders nog leefde. Alle pijn zorgde ervoor dat Akram een geïsoleerd bestaan leidde. Als we hem nu ontmoeten, is hij onherkenbaar veranderd. Hij heeft een betaalde baan als conciërge bij een basisschool en dagelijks contact met mensen.

Naar de uitvaart van z’n moeder is hij niet geweest. “Ze heeft zoveel gelogen en bedrogen.” Tot op de dag van vandaag ondervindt hij daarvan de gevolgen. Hij vindt het maar moeilijk om mensen te vertrouwen. Niettemin voelt hij zich helemaal op z’n gemak bij House of Hope waar hij hulp heeft gekregen en een gewaardeerde vrijwilliger is.

“Ik weet niet zo goed hoe ik met rust moet omgaan, omdat ik altijd bezig ben”, aldus een alleenstaande moeder van vier kinderen. “Ik heb nooit een moment dat ik iets voor mezelf kan doen.” Daarom heeft ze met volle teugen genoten van de vakantie, samen met 55 andere mensen uit de wijk Beverwaard.

Een hbo-opleiding volgen en eigenlijk helemaal zelfredzaam zijn, en tóch net even een steuntje in de rug nodig hebben. Dat was het geval met Ifra die zich geen raad meer wist met een buurman die haar bedreigde.

Hoewel ze haar kind alleen moest opvoeden en op een gegeven moment haar huur niet meer kon betalen, voelt Sandra zich een gezegende vrouw. “Ik had en heb geen reden tot klagen.”